Unutmak
Uyandin ve gözleri yoksa bir gün
Senin gözkapaklarinin altinda
Iste buna unutmak denir.
Canin acir diye kalbinin kabuklarini kendi ellerinle soymadikca, olmuyor. Icine kazara düsersin; soguktur, karanliktir, üsürsün diye kendi kuyunun kapagini acamadikca da... Suyu, derinlere gittikce soguyan; ici, ilerledikce kararan kuyuya; yani kendine ipsiz, kimsesiz inmeye cesaret edebilenlere... Inince gördüklerine sasirmayanlara... Kendimizi sakladikca hepimiz cok güzeliz. Cesaret etmedikce sahaneyiz.Canim dünya can cekisirken, mutluyken bile icinde bir burukluk tasiyanlara... Dünyadan kendini sorumlu tutanlara... Belki sehirler, ülkeler, kitalararasi da olsa ortak yönlerimiz var. Hayati is olmus, kalbi uf olmuslara degil; sevdiklerini gözü gibi koruyanlara. Kendine; kimsesiz indigi o kuyunun en derininde, suyun denize kavustugunu kesfedenlere... O yolda üsüyüp yorgun düsmüs, avuclariniz kizarmissa sizinle de ortak yönlerimiz var. Ama simdi deniz... Ve simdi tuzlu su iyi gelir, yaralara ve tüm yorgunluga.
