Kalbimin en karanlik kösesindesin simdi.
Renkleri bir bir siyaha boyadim.
Beyazin safligina inanmiyorum artik,
Ya da kirmizinin ask rengi olduguna.
Günes dogmuyor
Gün agarmiyor artik.
Gülen masum cocuklar yok etrafimda.
Her sabah selam verdigim teyzeyi de görmez oldum,
Ya da sokaklari süpüren amcayi.
Ben siyahin temsili oldum.
Icimdeki iyi niyetli, cocugu dahi karanliga gömdüm.
Umut etmez, hayal kurmaz oldum.
Simdi ise kalbimden gelen karanliktan güc aliyorum.
Simdi senden kalan ne varsa savuruyorum pervasizca.
Ve lanet ediyorum seni tanidigim o güne.
Can acimi hissedemez oldum.
Artik ahlarimdasin, kabuslarimda.