Puslu bir grilik, zifiri bir karanlik hakimdi yeryüzüne. Bir fener gibi gökyüzünde asili duran Ay bile, aydinlik yüzünü sakliyor, göstermiyordu. Günes isik sacmiyor, isitmiyordu yürekleri; dogusu da batisi da fark edilmiyordu ve karartilmisti o da her sey gibi. Kursun gibi agir ve aksak isliyordu zaman, kim hangi zamanda kiminleydi, belli degildi. Insana ait ne varsa belirsizligin hakimiyetindeydi.
Hayat akisinin tamamen degistigi bu olaganüstü dönemde, olup biteni algilamakta oldukca zorlaniyordum. Eylül tufaninda kimlerin ve nelerin yitecegine taniklik etmenin ve bire bir yasamanin dayanilmazligina, bilinmezligine dogru ilerliyordum.
