Gercek cesaret cüssede degil, yürektedir
Mustafa Kemal Yilmazin yazip Emre Karacanin resimledigi Pisi Pisi Pasa, ormanin en korkusuzu ve güclüsü olarak bilinen Aslan Krala dahi sapka cikartmayi basaran vakur ve magrur bir kedinin, tesadüf olmayan zaferini ele aliyor.
Türkcenin folklor mirasindan beslenen bu kisa ama derin öykü, Nazim Hikmet Ranin kaleme aldigi masallardan birinde, Pisi Pisi Pasa adiyla anilan hikayesiz bir kedicige daha önce hic anlatilmamis bir hikaye armagan ediyor.
Tekerlemeler ve kafiyeli tekrarlarla ahenkli bir okuma sunan Pisi Pisi Pasa, cesaret olgusu üzerine düsündürürken, ordu, zafer, unvan gibi satafatli kavramlara da soru isareti koyuyor.
Manda yuva yapmis sögüt dalina, yavrusunu sinek kapmis gördünüz mü
Günlerden bir gün, Manda Ana süzgün, böcekten yilgin, sicaktan baygin bir sekilde uyuyakaldigi sirada; yavrusu cocuk basina karsi dagin kasina cikar. Iste tam da o anda bir cibin, yani sinek, yani Viz Viz, yani Koncolos Karasi, kapiverir o masum yavruyu kasla göz arasi Vah ki ne vah Felaket Facia Yardim diye inler durur Manda Ana. Bakalim, elli iki hayvan türüne kucak acan koskoca cayirda, ilk önce kim ses verecek bu imdat cigligina Bilge Baykus mu, Saskin Baklan mi, Kralice Kaplan mi Yoksa hic umulmadik bir baska kahraman mi
Kivrak zekasi sayesinde cüssesinden ve heybetinden imtina edilen nice hayvani cesurlukta geride birakmayi basaran Pisi Pisi Pasanin nasil da mangal yürekli bir kahramana dönüstügünü anlatan bu siir tadindaki öykü okuruna ters köse yaparak, gercekte hicbir seyin göründügü gibi olmadigini hatirlatiyor.
