Her soru bir yara, her cevap bir yol.

Ben yasarken, cok sey yazdim. Kimi zaman yalniz kaldim, kimi zaman sustum, kimi zaman da icimde birikenleri kelimelere döktüm. Sen okurken, belki kendi hayatindan izler bulacaksin. Belki Bunu ben de yasadim diyeceksin.
Elveda, aslinda sadece ayriliklardan bahsetmiyor. Her elvedanin icinde bir merhaba saklidir. Bu kitap da sana, o sakli merhabayi hatirlatmak icin burada. Burada sana akil vermeyecegim, yol göstermeyecegim. Sadece kendi yolculugumu, kendi cikmazlarimi ve kendi kirilganliklarimi anlatacagim. Cünkü bazen insanin ihtiyaci olan sey bir ögüt olmamali, yaninda sessizce oturan biri olmali.
Okurken belki üzüleceksin, belki yaralarini yeniden hissedeceksin ama fark edeceksin ki, elvedalar sadece bir son degildir. Bazen insanin en cok ihtiyaci olan Artik buraya kadar diyebilmektir. Sana gecer demeyecegim. Cünkü bazi seyler gecmez, sadece sen onlarla yasamayi ögrenirsin. Bitti dedigin yerde bir seyler yeniden baslar. Insan, en cok kirildigi yerden güclenir, en cok kaybettiginde ögrenir ve en cok, yalniz kaldiginda kendini bulur. Benim yolculugum da öyleydi. Yikildim, topladim, vazgectim, yeniden basladim; sustum, sonra kelimelerime sarildim. Simdilerde yasarken yazdigim, yazarken yas aldigim bir hayatin tam ortasindayim. Yeniden yeserebilmek adina Yeniden yasayabilmek adina Elveda
Afiyet olsun.